Opknappertje
De vriendelijke dame verontschuldigde zich en boekte terplekke de auto om, wat en hoe was ons op dat moment niet duidelijk, maar ik zag dat we eerste een Citroën C3 zouden krijgen echter welk alternatief....? Ga naar plek 90 daar staat jullie auto. Daar aangekomen moesten we wel weer lachen, een monster van een bak stond daar klaar, weer zo'n grote auto, met weinig vermogen, waar je niet blij van wordt als je over van die smallere weggetjes moet rijden, maar goed beter dit dan een auto waarbij jezelf moet trappen, toch?
Met een kleine teleurstelling streken we neer op het terrasje bij de kroeg en bestelden een frisje. Een typisch Spaans tafereeltje ontvouwde zich voor onze ogen. Oude Spaanse mannetjes aan het bier, druk pratend deden hun ding. Iedere dorpsgenoot die voorbij kwam kreeg een preek of werd lachend aangesproken. Wat verderop zaten mensen in de schaduw met elkaar te praten en iedereen kende iedereen. Het dorpsplein als ontmoetingsplaats. Leuk om te zien!
De beste man gaf aan dat ie even een 10 minuten tot kwartier nodig had om alles te openen, maar we konden alwel de tuin in. Bij binnenkomst door de muur welke de tuin omheinde zagen we een trieste aanblik van een woning welke al zeker enkele maanden niet meer bewoond was. Overal troep, het zwembad afgedekt en nergens ook maar iets van kleur of leven te bekennen. Achter de muur wel een enorme rust en privacy, dat sprak ons wel direct aan. Tevens het fenomenale uitzicht op de bergen vanuit de tuin waar je echt blij van wordt. De staat van onderhoud van het huis leek redelijk tot goed en ook dat stemde ons vrolijk, wel miste we de ziel van het huis, dat stukje levendigheid waardoor je je thuis voelt. Het niet bewoonbaar zijn van het huis op dat moment maakte het allemaal wat afstandelijk en lastiger in te schatten hoe het zou voelen als de ziel er wel is.