De eindeloze zoektocht dag 1

30-10-2023

Vandaag vertrekken we weer vroeg naar Schiphol. Deze keer een behoorlijk reis omdat we onze ouders ook mee gevraagd hebben. We vonden het belangrijk en ook leuk dat zij een beeld krijgen van waar wij uiteindelijk terecht zouden komen. Onze eerste stop is Nunspeet om Cees op te halen, vervolgens naar Haarlem om Cockie op te pikken. Aangezien we om 7.20 uur de lucht in gaan begon onze reis al erg vroeg, maar we hebben er veel zin in dus dan maakt de tijd niet uit. We zijn beide wel wat gespannen omdat we beide het gevoel hebben dat het deze trip wel eens raak zou kunnen zijn!

Op Schiphol aangekomen probeer ik mijn moeder uit te leggen hoe het werkt met de borden en hoe ze haar weg kan vinden naar de juiste gate. Dit omdat ze straks zelf zal moeten gaan reizen als ze ons wil komen bezoeken. De informatie is veel en we zien dat we het waarschijnlijk nog wel een paar keer vaker moeten uitleggen en doen zodat het eigen wordt. Nadat we bij de douane zijn aangekomen blijft mijn moeder maar doorgaan over de laatste keer dat ze had gevlogen, ze werd toen volledig gefouilleerd en zei: ik ben de hele tijd al bang dat dit nu weer gaat gebeuren. Wij zeiden, onzin als je gewoon je tas goed hebt gepakt en niks bij je hebt wat niet mag is er niks aan de hand. Ze gaat in de scan staan en na drie keer te zijn gescand moest ze eruit komen en jahoor ze werd gefouilleerd, sterker nog zowel haar koffer als tas als jas werden door de xray eruit gepikt omdat er iets niet klopte. Ze mocht alles open maken en uitleg geven. Gelukkig niks aan de hand maar wel weer een deukje in het zelfvertrouwen om zelfstandig te gaan reizen straks. We liepen uiteindelijk door naar de gate en na een lekkere kop koffie vertrokken we in een zo goed als lege vliegtuig naar Spanje

Na aankomst in Málaga moesten we bellen om opgehaald te worden naar de autoverhuur. Deze keer verliep dat niet soepel. Gijs en Cees konden als eerste mee, wij moesten wachten op het volgende busje welke maar niet bleek te komen. Uiteindelijk is Gijs met de huurauto ons op komen halen. Dit geintje heeft ons ruim een uur op ons schema gekoste en lunchtijd bleef er maar weinig over omdat de eerste bezichtiging al om 14.00 uur gepland stond. We zijn snel naar de kust gereden en hebben snel wat gegeten en vervolgden onze reis naar Cómpeta. Hier hebben we namelijk twee huizen gezien die we wilden bekijken. Deze keer was onze makelaar er niet bij omdat de bezichtiging via social media en via via was geregeld en het tweede huis ook, die ook bij diezelfde verkopende makelaar wordt aangeboden als het eerste huis.

Nadat we waren aangekomen op het meetingpoint werden we begroet door een Engelse makelaar. Hij gaf aan hem te volgen naar het huis, of eigelijk het resort gericht op groepen mensen die daar op retraite gaan. Nou dat hebben wij gemerkt. Het huis bestaat namelijk uit een groot perceel waarop 2 finca's staan en 3 cabins. In totaal zou je hier 20 gasten kunnen ontvangen. Iets te groot voor ons maar je hoeft natuurlijk niet alles te verhuren en 1 finca zou ons eigen huis moeten worden. Op de foto's was het een fantastisch perceel met mooie huizen en een groot zwembad. Bij aankomst echter bleek het zwembad niet zo groot en was er niet veel ruimte om het zwembad heen. De huizen waren uitgeleefd en huidige pachters en ook de type gasten namen het met de hygiëne niet zo nauw en dan zeg ik het nog netjes. Dit was duidelijk niet onze plek, het voelde niet welkom en het beoogde onderhoud aan perceel en panden deed ons huiveren. Nee deze valt direct af hoeveel potentie het ook heeft, niet voor ons in ieder geval.

We konden na dit huis meteen door omdat deze makelaar ook de makelaar is van het tweede huis, dat huis staat leeg en er zit dus geen tijd aan vast. Heerlijk! Hemelsbreed slecht enkele kilometers verder staat het tweede huis. Dit keer betreft het een dubbele villa in de bergen enkele honderde meters van het pittoreske witte dorp Cómpeta. We kwamen aanrijden en zagen het huis al vanaf de weg liggen, wow wat een statige woning zo bovenop die berg! We moesten eerst een stukje om de berg heen rijden om vervolgens met een semi onverharde bergweg terug en omhoog te rijden naar het huis. De weg was niet helemaal wat we hadden gehoopt maar we hebben ze vele malen erger meegemaakt, eigenlijk was het best een redelijk weg... De eerste aanblik op de entree van het huis stemde ons gelukkig. Het zag er mooi uit en het voelde goed. Voelde het als thuiskomen? Ja eigenlijk voelde het wel fijn...

We gingen naar binnen en zagen eigelijk alleen maar zaken waar we blij van werden. Een ruime verdieping waar onze eigen woning gemaakt kon worden, een verdieping lager twee ruime kamers die verhuurd kunnen worden met eigen ingang en toegang tot terras met zwembad. Via een lange gang kwam je binnen op de begane grond van de tweede villa. Dit gedeelte van de villa zou ingericht kunnen worden als zelfstandig appartement met ook weer openslaande deuren naar het grote terras met zwembad. In de hal van de begane grond bevind zich een grote entree met trap naar boven en nog een extra kamertje/badkamer/opslag. Via de trap kwamen we op de boven verdieping. Hier bevinden zich twee zeer royale slaapkamers en helaas maar 1 badkamer. Al snel ontvouwde zich hier het plan een tweede zelfstandig appartement te maken, zodat die ene badkamer ineens ideaal is. Ook deze ruimte heeft dan een eigen terras en via binnen of een trap buiten kan men afdalen naar het terras met zwembad. Ons beoogde eigen woongedeelte heeft tevens een groot privé dakterras waar vandaan je makkelijk naar het zwembad kunt komen en welke tevens toegang geeft tot een grote tuin die het huis volledig omringd. Aangezien het huis tegen een helling ligt is de tuin niet overal vlak maar heeft het genoeg leuke plekjes om zitjes te creëren en mooie beplanting aan te brengen. Hoewel de tuin al mooi is mist het sfeer, mooie bomen en planten. Hier kan ik mijn hart wel ophalen, hahahah.

Vanaf de terrassen heb je rondom zicht op zee en bergen. De bezonning is fantastisch en het huis heeft bijzonder veel potentie en voelt als een thuis. Dit is de eerste keer dat we dit gevoel hebben en toch voelt het een beetje raar... Het voelt raar omdat onze partner in crime er vandaag niet bij is, onze makelaar die ons tot nu toe goed geholpen heeft. We balen beide een beetje dat John er niet bij is en weten niet zo goed hier mee om te gaan. Ons goede gevoel bij dit huis wordt een beetje overstemt door het gevoel dat we John passeren. Hier moeten we het dus echt met hem over gaan hebben, maar dat komt later. Nu stiekem toch een beetje genieten van al dit moois!

Zijn we verliefd geworden op dit huis? Is dit ons nieuwe huis en daarmee ons nieuwe bedrijf en onze nieuwe plek onder de zon??? We willen er nog even goed over nadenken en thuis plattegronden uitwerken om te kijken of alles wat we willen ook kan en in te passen is in de bestaande structuur van het huis zonder teveel te hoeven doen, maar een kanshebber is het zeer zeker!

De eindeloze zoektocht dag 1

Geavanceerde instellingen